Wij Xantia-rijders zijn toch maar een apart volkje binnen de Citroën fanbase. Dat merk je aan alles. De Xantia is namelijk niet de meest favoriete Citroën ooit gemaakt. Ik ga er nu maar niet op in welke dat wel is, maar de Xantia in ieder geval niet. Dat merk ik ook wel aan de reacties binnen m'n eigen kennissen en familiekring...
"Wat moet jij nou met zó'n auto?" heb ik al vaker gehoord dan me lief is...Ik ben inmiddels overtuigd van de kwaliteiten van mijn Xantia. En zo zijn er meer merkte ik gisterochtend...
Ik werd namelijk op de IJsselbrug richting Zwolle ingehaald door een donkerblauwe Xantia Break. Ik keek naar links en de vriendelijke man achter het stuur zwaaide onmiddellijk. We begrepen elkaar zonder elkaar te kennen...
Ik volgde de Xantia op enige afstand en zag dat de beste man de zelfde afslag moest hebben als ik. Onderaan de stoplichten parkeerde ik (uiteraard bewust) mijn Xantia naast de mooie blauwe. Uiteraard zag de man in de blauwe Xantia me direct. We knikten nog wat en staken de duim op. Ik besloot m'n raampje maar eens te openen en wat foto's te nemen.
Onder enige tijdsdruk (het stoplicht stond op het punt om op groen te springen) schreeuwde ik uit m'n raam: "Bevalt ie!?". De man in de blauwe Xantia, die inmiddels ook zijn raam had geopend schreeuwde terug: "Jazeker, hij heeft al 270.000 gelopen en rijdt nog steeds!". Het stoplicht sprong op groen, ik keek op mijn teller en schreeuwde met een glimlach: "de mijne 69, gevonden op internet"!
Al rijdend en door de bocht gaand schreeuwde de man nog: Top! Na enkele honderden meters verloren we elkaar uit oog...Wij weten genoeg: Eenmaal een Xantia, altijd een Xantia.
